![]() |
(16.06.2016 21:20) |
(16.06.2016 21:20) |
(16.06.2016 21:19) |
(14.06.2016 22:32) |
(14.06.2016 22:29) |
(14.06.2016 22:28) |
10:54 |
Qiz maktubni quchganicha juda uzoq yig'ladi... Köz yoshlari yuzini yuvib titrayotgan qöllariga tomdi. Lablari bölsa, ojiz pichirlardi: "Axir biz baxtli bölamiz degandizku...Tashlab ketmayman derdizku... Meni ham olib keting, iltimos, yashashni istamayman... Istamayman yashashni boshqa..." Tashqarida kuzning sönggi yomg'iri yog'moqda edi. Yomg'ir xuddi osmon bu go'zal muhabbatning achchiq xotimasi uchun yig'layotgandek sokin va bir ma'romda yog'ardi... * * * * Ikki yil ötgach qiz hamon yigitning xotirasi bilan yashamoqda edi. Keyin yigit aytganidek hayotini qurishga harakat qildi. Bir yigitga turmushga chiqdi. Ammo uning hayollari tubida hamon eski xotiralar hukmronlik qilardi. Har lahzada uni yod qilib yashardi... O'g'illik böldi. Lekin taqdir qizga hali ancha sinovlarni tayyorlab qöygan ekan. Farzandi tug'ilgach köp ötmasdan, eri avtohalokat tufayli dunyodan köz yumdi. Qiz tag'in köz yoshlari tubiga g'arq böldi. Endi qizning hayotdagi bori ög'li va xotiralari edi. Vaqt hech qachon tinim bilmaydi. Yillar bir-birini quvib ötaverdi... * * * * O'g'lini bog'chaga kuzatib qo'ygach, qiz bir vaqtlar yigit bilan uchrashuv joyi bo'lgan xiyobonga keldi. Uzoq ötirdi. "Hayot gözal",- deb kulib turadigan yigitning qiyofasini köz oldiga keltirdi. Oradan shuncha 8 yil ötgan bölsada, uning muhabbati bir qatra bölsin, kamaymagandi... Uyga kelgach, yuragi sog'inchdan boshqacha urayotganligini his qildi va özi "shirin xotiralar" deb ataydigan qutini ochdi. Özining portreti, ösha pushti zontik, dastxatlar... Hamma-hammasini bir-bir körib chiqdi. Sarg'ayib qolgan bir parcha qog'ozni olib, yigit yozgan sönggi xatni öqiy boshladi... Uyga kirib kelgan ög'il oyisining yig'layotganini kördi. U sekin oyisining yoniga keldi. - Oyi, nega yig'layapsiz? - O'zim, yaxshi keldingmi o'g'lim? - Oyi, qachon hayotda nimadandir siqilsangiz, kimnidir sog'insangiz, köz yoshlarni mana bunday sidirib tashlang... Qiz köz yoshlarini artayotgan ög'liga hayrat bilan tikilib qoldi. - Buni kim... kim aytdi? - Bir amaki oyingni sira ham yig'latma dedilar, rasm chizishni ham örgatdilar. Qizning yuragi qachonlardir yigit yomg'irli kechada "Hayot gözal" deganidagi kabi zarbli urardi. "Nahotki u tirik bölsa?" Qiz tonggacha mijja qoqmadi. Allohdan umidlari puch bölib chiqmasligini söradi. Ertasi kun bog'chaga borib, rasm murabbiyini söradi. Uni bir xonaga kuzatib qöyishdi. Xonaga kirgan qiz burchakda turgan yangi chizilgan suratni tanidi. Qachonlardir tongda uyg'onganida dökoncha devoriga chizilgan yurak shakli edi bu. Qiz judayam hayajonlanardi. - Balki yordamim kerakdir? G'alati ovoz, qiz 8 yil kutgan ovoz eshitildi. Ögirilganida qarshisida ösha rom qiluvchi tabassumi bilan yigit turardi... Yigitni Berlinga davolanish uchun ketgandi, doktorlar sog'ayib ketishga umid juda kamligini, hatto sog'ayganda ham butun umr nogironlik aravachasida yashashi mumkinligini aytganida, yigit qizni umidsiz xavotirlar domiga tortishga haqqi yöqligini teran his etgandi. Qizning umrini zavol qilmaslikka qaror qilgan, va u bilan vidolashgan holda ölim bilan kurashish uchun Germaniyaga kelgandi. Bu yerda 3 yil davomida davolashdi. Yigit har doim qizning xotirasi uchun yashashga intilardi, hamma muolajalarni sabr bilan ötadi, xavf bartaraf etildi. Keyin 2 yilga yaqin nogironlik aravachasida yashagan, nihoyat keyin butunlay sog'ayib ketgan yigit yurtiga qaytib kelgandi. |
|
Всего комментариев: 0 | |